Andermaal gaat een renner van het team AVIA met de eindwinst van de Ster van Zuid-Limburg aan de haal. Vorig jaar was dat Cédric Keppens. Hij wordt nu opgevolgd door Thor Michielsen. Zonhovenaar Matteo Vanden Wijngaert, leider na zijn winst in de tweede etappe, verloor het geel door het spel der bonificaties.
Matteo Vanden Wijngaert mag terugblikken op een zeer geslaagde Ster. Hij won op magistrale wijze de rit met aankomst in Rekem en verdedigde nadien die trui met bravoure. En dat ondanks een val in de rit Wellen-Wellen, gelukkig zonder veel erg. En toch moest hij op het eindpodium, waar hij de trui van beste Limburger omgord kreeg en als derde in het eindklassement met cadeaus overladen werd, zijn tranen bedwingen. Begrijpelijk. Zonder afbreuk te doen van de nummers één en twee, de sterkste renner uit de Ster heeft niet gewonnen.
De manier waarop hij in Rekem meer dan 20km een jagende meute achter zich hield en de gele trui pakte, was indrukwekkend. De manier waarop hij in de slotrit, die vooraf als loodzwaar werd bestempeld, die leidersplaats verdedigde was sterk. Alleen moest hij het teveel zelf doen. En dat terwijl hij deel uit maakte van misschien wel het sterkste team uit de Ster. Tenminste toch tot aan de slotdag. Want toen gaven ze blijkbaar niet thuis en was het AVIA die het meesterschap overpakte.
Ondanks de op papier zware slotetappe, gebeurde er onderweg quasi niets, met uitzondering van een poging van Daan Wilmsen en David Loschetter. Toen op 50km van het einde die twee werden bijgehaald door de Noor Haugetun uit de satellietploeg van Visma en tijdens de beklimming van de Hallembaye een sterke Yasu Vervoort er voor zorgde dat een groepje van acht vooraan kwam aansluiten, leek de koers te ontploffen. Toen al kwam Matteo Vanden Wijngaert op de proppen. Hij zette zich aan kop van de groep waardoor alles weer samen kwam.
Toen even later Rune Boden en Oskar Louwlarsen een halve minuut pakte, leek er voor de leider geen vuiltje aan de lucht. Al stond Antwerps tijdritkampioen Boden maar op 18” van de leider. Hun voorsprong bleef controleerbaar. Boden loste zijn medevluchter en zette in zijn eentje door. Net op het moment dat hij op minder dan 10km van het einde een vogel voor de kat leek, spurtte zijn ploegmaat Thor Michielsen naar voor. Die stond op zijn beurt op slechts 14”. De twee bundelden de laatste 5km de krachten. Vanden Wijngaerts ploegmaats gaven niet thuis waardoor de leider het zelf moest doen. En dat probeerde hij. Het werd een secondenspel. Het peloton strandde uiteindelijk op 13”. Maar door de 6” bonificatie voor de winnaar was de eindwinst voor Thor Michielsen die hand in hand met zijn ploegmaat Rune Boden juichend de finish overschreed. Mooi voor de foto. Maar verstandig is wat anders. Zeker als elke seconde telt en de bonificaties moeten beslissen over winst of verlies.
“Pas meteen na het overschrijden van de streep kwamen ook wij daarachter”, kon Michielsen, die eerder dit seizoen ook al Nokere Koerse won, er om lachen. “Gelukkig is het goed afgelopen. Deze eindzege sla ik toch iets hoger aan dan mijn winst in Nokere, die ook mooi was. Maar dit is echt het werk van een ploeg. En ook al was het misschien niet verstandig, zo hand in hand met een ploegmaat, die bovendien ook een sterke koers reed en ik kon gebruiken als springplank, is toch fantastisch.”
