Tijdens kerstnacht is Jean Brebels uit Peer op 82-jarige leeftijd overleden. Samen met Jean Bollen was hij tot voor enkele jaren de bezieler van het Limburgse wielrennen. Jean en Jean hebben ongeveer 30 jaar de Limburgse afdeling van Cycling Vlaanderen geleid.
Toen ongeveer anderhalf jaar geleden Jean Bollen overleed, bleef Jean Brebels een beetje verweesd achter. In het verleden, toen ze nog als respectievelijk voorzitter en coördinator sport de twee belangrijkste functie van het dagelijks bestuur bekleedden, zag je ze altijd samen. Zonder overdrijven zijn ze de architecten van het Limburgs wielrennen van de jongste dertig jaren. Zij waren onder meer de grondleggers van de fotofinish met camera’s waardoor ex-aequo uit de uitslagen verdween, in 2000 mochten ze fier het lintje doorknippen bij de opening van de openlucht piste en de BMX-track, projecten die er vooral dankzij hen zijn gekomen. Er kwam ook een eigen vergaderlokaal en ontmoetingslokaal waardoor men niet meer in de ‘voorplaats’ ten huize de ouders van Brebels terecht moest.
Jean Brebels bleef in al die jaren weliswaar een beetje op de achtergrond van die andere Jean. Hij was niet zo’n tafelspringer maar wel een harde werker. Liefst 23 jaar was hij voorzitter van de Limburgse afdeling van de (toen nog) Belgische wielerbond. In die hoedanigheid stond hij ook mee aan de weg van de start van wat nu Cycling Vlaanderen is. Ook op dat niveau speelde Jean Brebels een vooraanstaande rol. Even als voorzitter, maar vooral als dienstdoende secretaris. Een functie die hij tot 2017 uitoefende.
Enkele jaren eerder (2013) had hij in Limburg ontslag genomen als voorzitter. Omdat de iets oudere Jean Bollen het jaar voordien omwille van de door de wielerbond opgelegde leeftijdsgrens verplicht een stap opzij moest zetten, verloor Jean Brebels zijn rechterhand. “Er zijn toen een paar nieuwe mensen in het dagelijks bestuur gekomen, waarmee de samenwerking niet zo vlot liep. We waren niet meer één ploeg. De nieuwe stijl was niet de mijne, vandaar dat ik de handdoek hebt gegooid”, gaf hij toen als verklaring. Wat niet betekende dat Jean in de luwte verdween. Wie zijn hulp nodig had, kon daar altijd op rekenen. Hij was dan ook nog een trouwe bezoeker op de Limburgse koersen. Tot het een half jaar geleden met zijn gezondheid bergaf ging, nadat hij eerder al kanker had overwonnen. De jongste maand was het ziekenhuis bijna zijn tweede thuis. Afgelopen vrijdag werd hij daar ontslagen om op kerstnacht bij hem thuis vredig in te slapen.
Jean en Jean zijn terug verenigd.
